En zo is de cirkel weer rond: terug in Hotel Le Bergerac in San José voor ons laatste nachtje in Costa Rica. Als je het vrij vertaalt heb je 't hier over 'n 'heerlijke kust', maar Lola C
C en haar mensvolkje vonden het eenvoudigweg een super mooi land, ofwel Costa Muy Bonita! De laatste
dag in Ojochal hebben we het rustig aan gedaan, geen aktie en avontuur meer. Maar wel nog een vroege ochtendwandeling met Hendrik-Jan de Tuinman, ofwelGeovanny el Jardinero. Ja Apen, Lola
C
C spreekt inmiddels 'n aardig woordje Spaans! Cool toch? Deze Geovanny maakte ons attent op
allerlei (kleine) dieren als (giftige) spinnen, wandelende takken maatje groot, kikkers, enz. Persoonlijk vond Lola C
C dit nogal saai en hield 't daarom snel voor gezien. MensKees en MensMike gingen samen nog wat strandjes verkennen, terwijl die andere twee gingen chillen aan 't zwembad.
Terwijl MensBetty nietsvermoedend haar boek lag te lezen, zat er opeens 'n basilisk leguaan voor haar ligbed. Toen ze opkwam schrok het dier en sprintte weg over het water van het zwembad. Maf
gezicht was dat. Het wemelde trouwens van de leguanen in allerlei maten en varianten aan het zwembad, best lollig.
Het mensvolkje toog vervolgens nog naar Playa Dominical voor wat inkopen en de lunch. Nadat de menspubers waren afgezet bij 't hotel zijn de grote mensapen nog even op zoek gegaan naar de golfbaan,
waarvan de 1e negen holes inmiddels klaar zijn. Wat 'n project daar in die bush! Appartementen, stukken grond om huizen op te bouwen, een clubhuis, een hotel: het moet allemaal nog ontwikkeld
worden. Wat 'n onderneming. Of Lola C
C dit allemaal interesseert, niet dus! Golf is in Lola
CC's ogen een belachelijke sport. Maar de grote mensapen hebben een tijd met een van de twee ondernemers gesproken. Bleek 'n Belg te zijn.
We kwamen vaak verschillende nationaliteiten tegen die zich aan de Pacifische kust gevestigd hebben, ontsnapt aan het hectische westerse wereldje. Zo hebben we 'n avond gegeten bij een Duitser uit
München, die tot groot geluk van het mensvolkje heerlijke schnitzels!!! en gebakken aardappels voor ze klaarmaakte. Een volgende avond weer heerlijk gegeten bij Enzo, een gezellige Italiaan. Maar
ook een Nederlandse landschapsarchitecte en een Amerikaan uit Colorado met 'n grappige eettent. Het goede en ontspannen leven hier trekt allerlei vogels van diverse pluimage aan en dat is erg leuk!
Gisteren hadden we nog een dramatisch akkefietje met mijn andere kleine, vrij irritante broertje Ed. Hij werd vermist! Iedereen in rep en roer, de kamer van de menspubers werd meerdere keren
overhoop gehaald, maar Ed was niet te vinden. En zo gingen we allemaal verdrietig naar bed en Lola C
C was al bang dat we zonder Ed zouden moeten vertrekken. Vanochtend stonden de grote mensapen bij de menspubers voor de kamer en wie hadden ze bij zich: Ed! Dolle vreugde alom en Ed werd
als de verloren zoon binnengehaald. Had die malloot zich verstopt tussen de lakens, die vervolgens van het bed gehaald waren door het schoonmaakmens en zo kwam Ed tussen de was terecht. Het wasmens
had hem gelukkig in de gaten en zo werd die ondeugd gered van de wasmachine. Wat 'n idioot!
Lola C
C en haar mensvolkje nemen met weemoed afscheid van dit prachtige groene land, de
vriendelijke en ontspannen Tico's (Costa Ricanen), de schitterende natuur, de dieren en de actie en avonturen. En zeg ik nu voor de allerlaatste keer: PURA VIDA!
C en haar mensvolkje zijn inmiddels aangeland in Ojochal (playa Tortuga) in Villas
Gaia, onze laatste bestemming voordat we woensdag a.s. weer naar San José teruggaan. We zitten nog steeds aan de Pacific en het wemelt hier van de playa's. Je zou bijna denken dat we aan de Costa
del Sol zitten, ware 't niet dat het in de verste verte er niet op lijkt. Verlaten stranden en kleine dorpjes met wat hutten met daken van golfplaten. Villas Gaia is een leuk hotel, gerund door een
Nederlands echtpaar. De kamers liggen verspreid in de jungletuin in huisjes en zijn prima. Het is hier goed toeven: er is een lekker zwembad voor de menspubers en 'n prima restaurant. Dus hoor je
Lola C
C niet klagen.
We kwamen Michael en Shellini hier weer tegen, het jonge stel dat ook in Fernando's tentenkamp zat en met wie we 'n dagje jungle hadden gedaan. Gezellig toch en zo kwam 't dat alle mensmannen samen
met Michael het plan hadden opgevat om een half dagje te gaan zeevissen. Strak plan hoor, maar niet aan mensBetty en Lola C
C besteed, die hadden een relaxed damesmiddagje in gedachten samen met Shellini: pedicure, manicure en lichaamsmassage.
Zondag 26 augustus
De ochtend werd besteed aan zwemmen, chillen, lezen en natuurlijk een fotoshoot met Lola C
C.
Ben inmiddels wel gewend aan dat poseren en 't gaat me gemakkelijk af, natuurtalent! Heb zelfs geposeerd samen met een leguaan, die ook fotogeniek bleek te zijn. De mensmannen gingen om 12u30
opgewonden op pad, die hadden zich enorm verheugd op dat visgebeuren. Na de lunch hebben de dames onder het genot van een glas witte wijn zich lekker laten vertroetelen. Nou ben ik misschien wel 'n
dame, maar aan Lola C
C's lijf geen polonaise hoor, moet niets hebben van dat gepruts aan
mijn bevallige lijfje. Maar mensBetty en Shellini hadden het prima naar de zin en waren superrelaxed.
Om 5 uur kwam met manvolkje terug met 3 grote vissen in 'n plastic zak! 2 grote makrelen en 1 red snapper, zelf gevangen!Ze hadden de vangst goed verdeeld: ieder één vis binnengehaald. Alleen de
vis van mensJim (green jack) hebben ze teruggezet in zee. Aan het restaurant van Villas Gaia gevraagd of ze de vis voor het diner wilden klaarmaken en dat was geen probleem. Dus aten we (behalve
mensBetty natuurlijk) verse, zelfgevangen vis en hebben zitten smullen hoor!
Maandag 27 augustus
Om een uurtje of 5 vanochtend worden we gewekt door het lawaai van een brulaap. Lola C
C
wordt gek van die praatjesmakers en had gedacht eindelijk van ze verlost te zijn. Maar niets is minder waar, ze zijn werkelijk overal! Om 08u00 worden we opgehaald voor 'n half dagje zee: dolfijnen
en walvissen spotten. Nou heeft Lola C
C al aardig wat bultruggen gezien, maar liet zich dit
buitenkansje weer niet ontnemen. En helaas mocht mijn kleine, vrij irritante broertje Fred ook mee. Die heb ik verder maar zoveel mogelijk genegeerd, had tenslotte alle aandacht nodig voor de 3
bultrugmoeders met kleintjes, waarvan eentje twee keer speels uit 't water sprong. Verder zagen we nog twee grote zeeschildpadden, ook erg cool. Helaas geen dolfijnen gezien dit keer, maar het was
weer een geweldige belevenis om die reusachtige walvissen met die gekke koppen, enorme lijven en vinnen samen met hun baby's te bewonderen. Ben met broertje Fred nog even met de schipper op de foto
gegaan, die foto zet ik straks ook nog even online. Na de lunch ging het mensvolkje zwemmen en chillen en Lola C
C ging eventjes onder zeil. Best vermoeiend hoor, die 4 uur op de deinende zee. Pura vida!
Deze reis is er een van uitersten: zo zit je in je luxe casita in Villas Rio Mar en binnen een paar uur zit je in een tent in de rimboe van Corcovado. Parque Nacional Corcovado ligt op 'n
schiereiland in het zuidwesten van Costa Rica en is het laatste stukje oorspronkelijk tropisch regenwoud in het pacifische deel van Midden America. Er zitten hier enorm veel dieren. Om jullie een
idee te geven:
meer dan 400 soorten vogels, waaronder de harpij arend (nog maar 'n paar koppels) en de koningsgier, maar ook toekans, papegaaien, ara's en 16 soorten kolibries
139 soorten zoogdieren, zoals de jaguar, poema, ocelot, reuze miereneter, tapir, 4 apensoorten, luiaards, wasberen, otters, etc...
meer dan 100 soorten amfibieën en reptielen, waaronder de boa constrictor en de zeer agressieve, giftige bushmaster
42 soorten kikkers
28 soorten hagedissen
meer dan 10.000 soorten insecten, waarvan 28 soorten vlinders.
Lijkt Lola C
C genoeg, we zitten hier dus in een wildlife paradise!
De reis naar Corcovado was al een hele belevenis op zich. Bij Sierpe parkeer je de auto en stap je op een boot, die je in ongeveer 1 uur over een rivier en via de zee naar het plaatsje Bahia Drake
brengt. Onderweg kwamen we op de rivier al een grote krokodil tegen en eenmaal op zee zagen we een bultrug walvis met haar jong! Blijkt dat in deze tijd van het jaar de bultrugmoeders hier
vertoeven om hun jongen te zogen. Boffen wij even!
Aangekomen in Bahia Drake werden we begroet door een 'kudde' ara's die overvlogen, leuk toch! Vervolgens met 'n jeep naar het Pura Vista Ecocamp waar we in twee tenten naast elkaar logeren. Het
goede nieuws is, dat er echte bedden in de tenten staan, het slechte nieuws is dat het hier héél veel regent. We zitten tenslotte in de regentijd hier. Na de lunch in 't 'restaurant', zijn de
mensmannen naar het strand gelopen om te zwemmen. Inmiddels begon het te regenen en niet zo heel zachtjes. Ook hier valt het nodige jaarlijks. En dus kwamen de mensmannen verzopen terug. Het
mensvolkje en Lola C
C gingen met de kippen op stok, want de volgende ochtend moesten we weer
eens vroeg op.
Donderdag 23 augustus: regenwouddag
We gaan op pad om met gids het regenwoud in te gaan bij het rangerstation San Pedrillo. Het liep allemaal anders dan het we hadden verwacht. Fernando, de eigenaar van dit kamp, bleek de toegang tot
het park niet betaald te hebben (vermoeden bestaat dat hij dit geld in eigen zak stak), dus mochten we niet het park in. Dat was behoorlijk balen! Uiteindelijk konden we toch nog één trail naar 'n
waterval lopen. Best leuk hoor, maar wel 'n domper. Al met al waren we om 11u30 al weer terug in ons kamp en nogal boos op Fernando. Als goedmakertje kregen we een kikkertoer met gids aangeboden om
14u00, maar helaas, het kwam weer eens met bakken uit de hemel vallen en hebben we bijna 3 uur moeten wachten voordat we van start konden gaan. Bijkomend voordeel was, dat we in 'n restaurant
zaten, waar ze lekkere patat hadden. Tja, elk nadeel...
Rond 5 uur gingen we dan eindelijk op pad met een gepassioneerd vertellende gids, Esteban. Zijn opa bezit zo'n 47 ha. regenwoud (primary forest) en daar mochten wij in. Prachtig, zeer dicht bos,
met een enorme diversiteit aan kikkers. We hebben er veel gezien, de meesten maatje vingernagel in allerlei (kleur)varianten. Heel bijzonder en best wel spannend, want 't werd donker en het stortte
inmiddels van de regen. Liep het mensvolkje te waden door een riviertje in 't stikkedonker met hun zaklantaarns. En Lola C
C dan? Nou die klom van boom naar boom, want aan natte voeten heeft ze 'n bloedhekel en regenlaarsjes in haar maat had Esteban niet. Uiteindelijk kwamen we om 19u00
doorweekt uit het bos (ja ook Lola C
C!), erg enthousiast over deze 'wandeling'. Was ondanks
de nattigheid toch vet cool.
Vrijdag 24 augustus: Pacificdag
Vandaag een zeedagje en jullie zullen wel van je stoel vallen, want Lola C
C heeft al haar
principes overboord gegooid en is meegegaan! En weten jullie waarom? Lola C
C wilde heel
graag walvissen en dolfijnen zien en heeft daarvoor haar waterweerzin overwonnen. Nou Apen, ik kan jullie vertellen dat ik niet voor niets ben meegegaan! Wij gingen met boot en gasten van het
Pirate Cove Hotel op pad en al snel had gids Gustavo 2 dolfijnen gevonden die heerlijk aan het springen waren. Hoog dat ze gingen, dacht dat ik in het Dolfinarium was! Leuke, speelse dieren die
'spotted dolphins'. Daarna voeren we door naar 'n klein eilandje: Isla del Cano, waar de grote mensapen en Lola C
C aan land gingen om 'n beetje te chillen. De menspubers gingen weer op de boot om te snorkelen en die hebben het erg leuk gehad. Veel vissen en een schildpad gezien, maar ook
het zingen van een bultrugman gehoord onder water. Wisten jullie, dat elke bultrugman zijn eigen unieke liedje heeft en dat hij elk jaar weer een nieuw lied toevoegt aan zijn repertoire!
Na het snorkelen werden we weer opgehaald van het eiland om walvissen te gaan spotten. En dat was snel gepiept: een bultrugmoeder van zo'n 17 meter met haar pasgeboren baby! Lief hoor zijn
babywalvisje van een metertje of 4! Lola C
C zal jullie eens vertellen hoe dat hier zit met
die bultruggen. Elk jaar zwemmen ze vanaf Antartica 9000 km hierheen om te paren of om te baren. Als het walvisjong groot genoeg is, zwemmen ze weer terug naar Antartica en dat maakt dan bij elkaar
18000 km per jaar. Ook komen de bultruggen hier om te paren en aangezien er meer mannetjes dan vrouwtjes zijn, is het vechten om de dames. De dames raken zwanger en 1 jaar later komen ze hier weer
terug voor de bevalling en om hun jong te zogen. Vandaar dat hier veel bultrugkindertjes rondzwemmen met hun moeders. De mannen, barstend van de testosteron, proberen soms de kleintjes bij hun
moeders weg te jagen om te kunnen paren, maar dat is niet aan de orde bij de zogende moeders. Vrijgezelle bultrugdames hebben genoeg mannen voor het uitkiezen. En dat heeft Lola C
C met eigen ogen kunnen zien: 3 mannen die achter 1 vrouw aanzaten. Een fantastisch schouwspel van hanige
bultrugmannen, die elkaar van alle kanten dwars zaten (of moet ik zeggen zwommen). Het mooiste was wel dat op zo'n 25 m recht voor de boot, een mannetje ongeveer bovenop een ander mannetje lag om
hem naar beneden te duwen en dus twee van die enorme koppen op elkaar recht op ons afkwamen. Het was een geweldig spektakel, waar we lang naar gekeken hebben. En Lola C
C vergat gewoon dat ze midden op zee zat, het was zo indrukwekkend! Na een gezellige lunch op een strandje en nog
wat snorkelen van de menspubers, gingen we helaas alweer terug naar Bahia Drake. Het was echt helemaal vet cool vandaag en bovenal was het droog en zonnig! Dat komt natuurlijk dat het zonnetje in
huis (lees Lola C
C) mee was! Rond 17u00 begon 't te regenen en vervolgens heeft 't uren
geonweerd, het was noodweer!
Inmiddels zitten we weer in Sierpe, halen de auto op en gaan we de laatste dagen van onze vakantie doorbrengen in Ojochal aan de Pacifische kust. Ook daar gaan we nog een dagje de zee op om
dolfijnen en walvissen te spotten. Nou, Lola C
C heeft de smaak inmiddels goed te pakken, die
gaat gewoon weer mee! Voor nu: pura vida!
C zit met haar mensvolkje inmiddels aan de Grote Oceaan (ofwel Pacific) in hotel
Villas Rio Mar in Playa de Dominical. Dat was eigenlijk niet de bedoeling, we hadden nog hoog in de bergen moeten zitten in San Gerardo de Dota op 2500 m. Maar het was er zoooooooo koud en
zooooooooo saai, dat we één dag eerder daar zijn weggegaan. Prima plan vond Lola C
C, heb
tenslotte 'n enorme hekel aan kou. En aan saai heb ik werkelijk 'n broertje dood.
Gisterochtend op ons gemak vertrokken uit Turrialba en via de Interamericana (Pan American Highway) steeds hoger de bergen in naar San Gerardo de Dota. We kwamen in de middle of nowhere in de El
Manantial lodge aan. Nou ja, lodge! Het mocht geen naam hebben. Ongezellig en ijskoud. Nog voordat we aan het diner gingen, had het mensvolkje al besloten hier niet twee nachten te blijven. Dus
leenden ze Lola C
C's iPet, googleden wat en vonden al snel dit hotel. Ze hebben er niet lang
over hoeven nadenken, dus werd er gereserveerd tot grote opluchting van Lola C
C. Helaas
moest het mensvolkje vanochtend alweer achterlijk vroeg op, want ze gingen met een gids op zoek naar de quetzal. Aangezien Lola C
C niet op haar achterhoofd is gevallen, bleef ze lekker onder de warme dekens. Het mensvolkje heeft welgeteld 1 quetzal gezien, maar niet kunnen fotograferen.
Nou lekker belangrijk hoor, om daar nu de kou voor in te gaan!
Na het ontbijt vertrokken we heel blij op weg naar de Pacifische kust, op naar de warmte! Wederom op de Interamericana, op een hoogte van zo'n 3300 meter door de bergen. Lola C
C was letterlijk en figuurlijk in de wolken. En boy, wat was 't heerlijk warm toen we om 11u30 bij ons hotel
aankwamen. De kamers waren al klaar, handdoeken mee en hup: daar lag 't mensvolkje in het heerlijke zwembad. Pura Vida!
Playa de Dominical is ook weer zo'n cool surfgebeuren, dus moesten de menspubers weer op zo'n plank. Helaas was de branding veel te sterk, dus hebben ze bodyboards gehuurd en ook dat was nog erg
moeilijk. Nu zit 't mensvolkje te chillen aan het zwembad met 'n frozen margarita, terwijl Lola C
C zit te zwoegen op haar iPet. Tja, je hebt werkpaarden en luxe paarden, toch? Morgen gaan we weer op avontuur: naar het regenwoud van Corcovado. Niks luxe, niks wifi, slapen in een soort
tent en eten wat de pot schaft. We blijven er 3 nachten en gaan 1 dag de jungle in en 1 dag op zee om te snorkelen en te duiken. Daarna gaan we door naar Playa Tortuga aan de Pacifische kust en zal
Lola C
C natuurlijk verslag uitbrengen van onze regenwoudbelevenissen. Tot dan en pura vida!
C was nog vergeten te melden, dat de foto's en video van het raftgebeuren van het
mensvolkje nog niet online gezet kunnen worden. Ene Harry Kayak heeft nl. al het beeldmateriaal geschoten, terwijl hij steeds in zijn mini kayakje vooruit ging om het hardwerkende mensvolkje te
fotograferen en te filmen. Lola C
C heeft nu een disk, maar kan daar met haar iPet niets mee
doen. Dus Apen, moeten jullie nog even wachten totdat we weer in Nederland zijn.
C is verbaasd over de wifi mogelijkheden in Costa Rica, want ook hier in de Guayabo
Lodge in Turrialba hebben ze 't. Dus blijft Lola CC lekker up-to-date met haar reisblog. Want Apen, we zitten inmiddels in de heuvels in het binnenland met een schitterend uitzicht over Turrialba.
De temperatuur is hier aangenaam, de avonden zijn zelfs koel en da's best wel lekker. We hebben de Caribische kust vaarwel gezegd en storten ons in een volgend avontuur: raften! Turrialba heeft 2
rivieren met fantastische rafting mogelijkheden in allerlei categorieën van makkelijk (cat.1) tot zeer heftig (cat.5). En wellicht weten jullie nog dat het mensvolkje verzot is op deze vorm van
adrenalinekick.
Maar Lola C
C loopt weer eens vooruit op de zaken, want voordat het mensvolkje vertrok uit
Puerto Viejo, bezochten ze het Jaguar Animal Rescue Center aldaar. Tja, mensBetty heeft nu eenmaal iets met opvang en rehabilitatie van inheemse diersoorten. Ze sleepte het mensvolkje al eens mee
naar het orang-oetan opvangcentrum Sepilok op Borneo en Jane Goodall's Chimp Eden in Zuid-Afrika. Dus moesten we er weer aan geloven. Dit centrum vangt vnl. gewonde en verweesde dieren op, lapt ze
op en zet ze uiteindelijk weer terug in de natuur. Er zitten behoorlijk wat slangen, tarantula's, toekans, arenden, uilen, luiaards, brulapen en kleine wilde katten zoals de ocelot en margay. De
baby luiaards zijn ongelooflijk schattig, wat 'n bijzondere beesten. Maar ook de kleine brulapen zijn verschrikkelijk leuk en speels. De mannetjes gaan pas 'brullen' als ze 'n jaartje of 2,5 zijn,
dus was 't er rustig. De vrijwilligers in het centrum doen prachtig werk en met ons betaald bezoek steunen we dit goede doel, want overheidssteun o.i.d. krijgen ze niet.
Toen we vanochtend in de Guayabo Lodge opstonden hadden we vanuit onze kamer een prachtig uitzicht op de rokende Turrialba vulkaan, een van de drie werkende vulkanen van Costa Rica. Super cool.
Maar eigenlijk is het mensvolkje niet voor de vulkaan gekomen, maar voor de fameuze Pacuare rivier (top 5 rivier in de wereld voor 'white water rafting'). En dat hebben ze vandaag dan ook gedaan,
wat super vet cool was. Wat een adrenalinekick! Met z'n vieren in de boot met stuurman Esteban en 'beveiliger' Luis in z'n kayak om evt. een van ons uit het water te redden, is het mensvolkje er
zo'n beetje de hele dag mee bezig geweest. En dat was bepaald geen kinderachtig werk! Tot nu toe had 't mensvolkje cat.3 stroomversnellingen gedaan, maar vandaag kwam er ook een aantal cat.4 en dat
was kicken. Bij de eerste 'rapid' cat.3 viel Mike uit de boot. Gelukkig had 't mensvolkje inmiddels geleerd hoe ze iemand uit het water konden halen en mensBetty kreeg Mike weer snel in de boot. Na
zo'n 2 uur raften (doodvermoeiend) gingen we aan land voor een heerlijke lunch van tortilla's en fruit, klaargemaakt door Esteban en Luis. Zeer smakelijk! Na de lunch hebben we nog ruim 1 uur
geraft en bij de laatste, zeer heftige cat.4 viel Jim uit de boot. Terwijl we door het kolkende water naar beneden stortten, moest Jim binnengehaald worden. Esteban riep zeer dwingend: 'rescue him,
rescue him!' en mensBetty begreep waarom: er kwam nog 'n forse duik naar beneden! Net voordat we omlaag vlogen, haalde mensKees Jim naar binnen! Jim had z'n knie gestoten aan een steen en was even
helemaal 'shaky'. Maar veel tijd had hij niet, want hij moest gewoon weer meepeddelen. Al met al: 'never a dull moment when you are white water rafting!' Pura Vida! Het was 'n super vet coole dag
met een hoog adrenalinegehalte, waar het mensvolkje nog lang over zal napraten.
Morgen gaan we nog verder en hoger de bergen in: naar San Gerardo de Dota op 2.500 m hoogte. Dat wordt in ieder geval 'n stuk frisser. Brrrrr...Lola C
We zijn weer terug in het Totem Hotel in Puerto Viejo na ons tweedaagse uitstapje naar de Bribri indianen. En in alle onbescheidenheid kan Lola C
C jullie meedelen dat zij bij de familie Torres van de Bribri enorm in het pulletje is gevallen en nu een Bekende
Bribri (BB) is. Maar laat ik maar weer bij het begin beginnen, nl. bij ons vertrek alhier vroeg in de ochtend (what's new), want om 08u30 werden we verwacht bij het supermarktje van Doña Maruja in
het plaatsje Bambu. Nu kwam eindelijk de 4WD van pas op de onverharde weg met enorme waterpoelen, vet cool! Daar aangekomen werden we al opgewacht door de bootmensen, die ons in een smalle boot in
'n uurtje naar de Bribri indianen brachten. We voeren over de rivier Sixaola, die de natuurlijke grens met Panama vormt, dus we waren er heel dichtbij. Prachtig weer en een schitterende boottocht.
Bij de Bribri kregen we 'n hartelijk ontvangst van enige Torres-familieleden in het gasten 'restaurant' met heerlijke stukken pannekoek. En natuurlijk werd Lola C
C snel aan 'n aantal Bribri 's voorgesteld en viel dus direct in de smaak (ook niet nieuw hoor). Vanaf dat moment
hoorde ik de hele tijd: 'hola Lola'! Na dit welkom gingen we naar het gastenverblijf om ons te installeren. Leuke cabana met een palmbladeren dak en een aantal kamers met badkamer! Op de open
bovenverdieping kun je lekker chillen in hangmatten of op matrassen. In dit dorp wonen zo'n 300 mensen en er is zelfs 'n school. De huisjes liggen erg verspreid, dus je hebt geen idee wat hier aan
mensen rondloopt. Het is er rustig en sereen. Bij de lunch werd direct gevraagd waar Lola was! Het regende, dus jullie begrijpen misschien dat Lola C
C er niets voor voelde om door die nattigheid te gaan, dus bestelde ze roomservice (lees kauwgomballen).
Na de lunch zijn de mensmannen gaan zwemmen in de rivier met onze gids Albín (ook lid van de Torresfamilie). Lola C
C bleef lekker in de hangmat met mensBetty, want aan zwemmen heb ik 'n broertje dood. Boekje lezen en natuurlijk mijn reisblog bijwerken, maar vooral genieten van de rust
en de geluiden van de stromende rivier en de vogels. Ben er heel zen van geworden. De mensmannen kwamen enthousiast terug van hun riviertripje, want ze waren naar Panama gezwommen! Daarna kregen we
uitleg over de cacaobonen en zijn we gaan helpen met het maken van de 'chocopasta'. De pasta werd gemengd met melk en vervolgens mochten we bananenschijfjes dippen in de chocolade. Nou, dat was
smullen voor Lola C
C, haar favoriete maaltje! Net zoals bij de Iban (peper), krijgen de
Bribri weinig voor hun cacaobonen (die gaan naar Spanje) en bananen (Duitsland). Geen fairtrade dus. Na de avondmaaltijd gaat iedereen hier met de kippen op stok. Wat moet je anders, er is geen
electriciteit, dus geen licht, geen boek lezen, geen TV, geen Wii, geen niks! Dus ligt Lola C
C om 19u00 met mensBetty onder het muskietennet!
Om 'n uurtje of 5 hielden we het voor gezien en zijn de hangmat ingedoken om het licht te zien worden. Prima geslapen! Na een stevig Bribri ontbijt gaan we met Albín het dorp en de prachtige natuur
verkennen. Deze mensen leven helemaal van wat de natuur ze biedt. Ze hebben werkelijk alles hier: allerlei heerlijke soorten fruit, groenten, kruiden, bonen, rijst, kruiden, kippen, etc....En ze
hebben scholen: een kleuter- en basisschool, en zelfs een middelbare school. De dorpelingen wonen heel erg verspreid in eenvoudige 'huizen'. Het is er sereen en authentiek. Na de lunch gingen de
poncho's aan, want we gingen terug met de boot, na een hartelijk afscheid van de Torresfamilie. En boy, zaten we amper op de boot toen de regen met bakken uit de hemel kwam! Tja, ondanks de
poncho's werd het mensvolkje toch heel erg nat.
Morgen gaan we het binnenland in naar Turrialba. Ben benieuwd of ze daar ook wifi hebben, zodat ik jullie up-to-date kan houden over onze reis. Maar nu even wat anders Apen: ik hoor zo weinig van
jullie! Liggen jullie soms allemaal op apegapen door de warmte in Nederland? Lola C
C en het
mensvolkje vinden het erg gezellig als jullie ook eens wat laten horen.
Onze rondreis heeft de titel: 'tussen locals en lianen', maar vandaag geeft Lola C
C er maar
bovenstaande titel aan. Want zij werd vanochtend al weer vroeg wakker van de geluiden in haar tropische paradijsje. Aan de ene kant de brulapen en de vogels, aan de andere kant de branding van de
Caribische Zee, waar het hotel (gescheiden door een weg) aan ligt. En boy! Dan heb ik het hier over een branding waar je u tegen zegt! Gisteravond nog even een kijkje genomen op het strand en Lola
C
C snapt nu waarom hier de surfers naar toe komen. Grote rollende golven en dan zitten we
niet eens aan het strand met de hoogste golven! De stranden hebben hier verschillende kleuren: aan de noordkant van Puerto Viejo zijn de stranden bijna zwart (o.a. Playa Negra), aan de zuidkant
zijn ze wit (Playa Cocles, waar wij zitten). Het rif dat vlak voor het dorp ligt veroorzaakt Costa Rica's zwaarste en beste golf: de Salsa Brava (vrij vertaald 'boze saus'). Leuke metafoor! Dit is
dus voor de echte surfhotemetoten.
De menspubers namen vandaag een surflesje en natuurlijk ging LC
C mee. Niet dat ik zelf te
water ben gegaan, maar stal wel de show op het strand. Ben er zelfs de kleren voor uitgegaan, want die campingsmoking is hier veel te warm. Met de surfleraar Douglas werd eerst op het droge
geoefend in 't gloeiend hete zand en vervolgens gingen ze de golven in. Nou dat omhoog komen en staan op zo'n board valt nog niet mee, maar de menspubers hadden 't toch wel snel onder de knie en
waren niet meer van dat surfding af te krijgen. Lola C
C hield 't verder wel voor gezien en
vertrok naar de 'relax zone' om lekker te chillen in een van de hangmatten bij de jacuzzi. Vermoeiend hoor zo'n tropisch paradijs! En de menspubers waren ook helemaal kapot na 3,5 uur surfen. Dus
werd na de lunch de rest van de middag doorgebracht met chillen, lezen, zwemmen en pingpongen. Het is tenslotte vakantie.
Natuurlijk moest ook nog even het dorp worden bezocht voor het diner. In Puerto Viejo waan je je eerder in Jamaica dan in Costa Rica: veel rasta & reggae. Aan eettenten geen gebrek, dus ook
lekker relaxed. De menspubers vinden het jammer dat we hier niet langer blijven, die hadden graag nog 'n dagje zon, zee, strand & surfen gedaan. Maar morgen vertrekken we naar de Bribri
indianen voor een stukje inheemse cultuur. We blijven daar ook slapen, dus lakenzakken mee! Daarna komen we terug voor een nachtje Puerto Viejo en zal Lola C
C uitgebreid verslag doen van dit avontuur. Tot zover. Pura Vida!
